Głównymi fundatorami orzegowskiego kościoła, jak też jego późniejszej rozbudowy, byli hrabiostwo Joanna i Hans Ulrich  Schaffgotschowie. Został wzniesiony staraniem ks. Reinholda Schirmeisena, ówczesnego proboszcza macierzystej parafii Św. Trójcy w Bytomiu, a także dzięki ofiarności Orzegowian.

 Świątynia została  zbudowana w 1895 roku, ale już po kilku latach, wobec stale zwiększającej się liczby wiernych, okazała się za ciasna. W latach 1911-1915 nastąpiła więc rekonstrukcja i rozbudowa kościoła według pr ojektu budowniczego Maksymiliana Giemsy z Katowic. Dobudowano wtedy dwie okazałe wieże od strony wschodniej oraz prezbiterium z zakrystią od strony zachodniej, co w konsekwencji doprowadziło do istotnej zmiany usytuowania ołtarza głównego, który w pierwotnej świątyni, z roku 1895, był ustawiony w kierunku wschodnim.

Tak powiększony i rozbudowany kościół jest budowla neoromańską, murowaną z cegły, wzniesioną na planie krzyża łacińskiego. Charakteryzuje się neoromańskimi portalami na fasadzie i w północnym ramieniu transeptu oraz bogatymi fryzami ozdobnymi ścian zewnętrznych. Jednonawowe wnętrze kościoła i transept są nakryte stropem belkowym, prezbiterium zaś – zamknięte ścianą prostą – sklepieniem beczkowym.

We wnętrzu kościoła na uwagę zasługują: piękny szafiasty ołtarz główny z reliefowanymi scenami ewangelicznymi, płasko rzeźbione kapitele kolumn, organy z 1929 roku, jedne z większych na Górnym Śląsku, oraz witraże w ramionach transeptu, kaplicach bocznych, a zwłaszcza w prezbiterium, gdzie okno rozetowe jest wypełnione witrażem przedstawiającym w intensywnych barwach postać patrona świątyni.