1918 – 2018 DROGĄ ŚWIĘTYCH ZNAKÓW – Rok Sakramentu Chorych
NA SETNY JUBILEUSZ KONSEKRACJI NASZEGO KOŚCIOŁA POD WEZWANIEM ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA W ORZEGOWIE

Od czterech lat uroczystość odpustowa w naszej parafii, oprócz swojej zwykłej treści dotyczącej naszego Patrona – św. Michała Archanioła, wiąże się ze zmianą tematyki kolejnego roku przygotowań do obchodów setnej rocznicy konsekracji naszego kościoła. Wędrujemy duchowo po naszej Jubileuszowej Drodze Świętych Znaków. Mamy za sobą próbę pogłębienia świadomości naszej chrzcielnej konsekracji. Z bierzmowaniem podjęliśmy refleksję nad naszym świętym patronem, a następnie pogłębialiśmy wiedzę i praktykę dotyczącą Eucharystii i kultu Najświętszego Sakramentu. W ubiegłym roku pochylaliśmy się nad znakiem Bożego miłosierdzia i przebaczenia, którym jest sakrament pokuty i pojednania, a w najbliższym roku pragniemy kontynuować rozważanie tajemnicy miłosierdzia Bożego zawartego w sakramentach uzdrowienia wewnętrznego i pochylić się nad SAKRAMENTEM NAMASZCZENIA CHORYCH.

Jesteśmy pełni wdzięczności za cuda łaski, przemiany serc wielu ludzi, za naprawę postaw i zachowań, wiele szczerych powrotów do Boga i Kościoła. Wielokrotnie mieliśmy okazję to zobaczyć, usłyszeć i doświadczyć w roku minionym. Patrząc na te owoce, dziś mamy także wielką nadzieję, że poprzez refleksję nad kolejnym sakramentem, będziemy mieli większą ufność i gotowość do świadomego czerpania z Bożego daru namaszczenia chorych. Biblijne treści i nauczanie Kościoła, jak ufam, pomogą nam zrozumieć i skorzystać z tej łaski, a co ważne, praktykę przyjmowania tego sakramentu przez naszych chorych i wiekiem osłabionych parafian, uczynić częstszą i bardziej powszechną. Tę tematykę będziemy rozważali w homiliach, różnych spotkaniach, a szczególnie podczas mszy o uzdrowienie, kontynuując to wydarzenie, które od lat nam towarzyszy. Szczególnie będzie ona obecna podczas wiosennych rekolekcji, które od Środy Popielcowej do I Niedzieli Wielkiego Postu poprowadzi dla nas Dyrektor Apostolstwa Chorych – Ks. Wojciech Bartoszek.

To wszystko będziemy czynić w wielkiej jedności z całym Kościołem Powszechnym, który przez najbliższy rok będzie rozważał tajemnicę Bożej Dobroci, wszak 8 grudnia – w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP – rozpocznie się ROK MIŁOSIERDZIA, który już wiosną zapowiedział papież Franciszek w dokumencie zatytułowanym „Misericordiae Vultus”. Wiemy o tym, że PAN JEZUS PRZYSZEDŁ DO TYCH CO SIĘ ŹLE MAJĄ, do tych którzy są chorzy i to zarówno w duchu jak i na ciele, pogubieni w emocjach i w relacjach, którzy niosą w sobie często brzemię własnej, zbolałej pamięci. Właśnie do takich ludzi chce dotrzeć najlepszy lekarz – Jezus Chrystus, działający w sakramencie chorych, będącym jednym ze znaków miłosierdzia Bożego.

Aby obudzić pragnienie Jezusa w sobie, trzeba nam najpierw próbować zgłębić pragnienie Jezusa, które przywiodło Go na krzyż. To Jego dramatyczne wołanie „DIPSO” – „PRAGNĘ”, uświadamia nam całą Pasję Kochania Boga, „który własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał w ofierze” /por. Rz 8,31n/. Przed Bożym Ciałem, które przeżywaliśmy w czerwcu, łączyliśmy refleksję o Bogu Miłosiernym i Eucharystii. W tym kontekście ujawniły się nam spójne w swej logice, tematy poszczególnych ołtarzy: I° Bóg – OJCIEC CIERPLIWY I MIŁOSIERNY; II° Jezus Chrystus – OBLICZE MIŁOSIERNEGO OJCA; III° Dzieci – POJEDNAJCIE SIĘ Z OJCEM; IV° Bądźcie – MIŁOSIERNI JAK OJCIEC.

W tym ostatnim wezwaniu jest zachęta dla nas i to właśnie w kontekście sakramentu namaszczenia chorych. Myślę, że każdy z nas spotyka się z bólem, trwogą, bezradnością, z cierpieniem, i to zarówno w swoim własnym życiu jak i codzienności kogoś bliskiego, komu towarzyszymy w jego chorobie. Podejmując kolejny temat dotyczący uzdrowienia wewnętrznego, chcemy wskazać na to Boże „narzędzie łaski”, które często oprócz pokoju serca, zgody na trudne doświadczenia, podnosi na duchu, przywraca nadzieję, a nierzadko przynosi także zmianę zewnętrzną i wyleczenie. Pragniemy też zaprosić nas wszystkich do większej wyobraźni i odwagi w proponowaniu tego sakramentu naszym bliskim, których dotknęła poważniejsza choroba, perspektywa operacji, czy chociażby osłabiająca siły starość.

Jest dla mnie wielkim darem i przywilejem móc dzielić codzienność Bożego Królestwa i bardzo cieszę się z tego, że nadal mogę razem z Wami kroczyć drogą wiary, nadziei i miłości. Tak jak ostatnio to mówiłem na homilii, jest dla mnie szczęściem współtworzyć naszą orzegowską wspólnotę żarliwej modlitwy, radosnego świadectwa wiary i odpowiedzialnej troski. Kochani, niechaj zatem Dobry Pan Bóg hojnie nam darzy zarówno na czas odpustowego świętowania, jak i na cały kolejny rok pracy formacyjnej.

ks. Ryszard Nowak
proboszcz